دوشنبه ۱۵ بهمن ۹۷ ۱۳:۱۷ ۸۹۹ بازديد
عدالت واقعی و نیکی واقعی را نباید در افکار عمومی یا نهاده‌ای انسانی یافت , بلکه باید به صورت فرم‌های غیرقابل‌تغییر در دنیایی دیگر دیده شوند .
فیلسوفان مدرن بسیاری برای نقد در این نظام یافته‌اند : همان طور که قبلا ً اشاره شد , آن‌ها مخالفت کرده‌اند که اشکال به اندازه انتزاعی نیستند , و استدلال را از علم به اخلاقیات , کاملا ً بی‌نتیجه می‌دانند , زیرا آنچه آن‌ها ادعا می‌کنند یک دوگانگی مطلق بین حقیقت و ارزش است . شاید بتوان گفت که هیچ‌کس نمی‌تواند به طور دقیق در مورد افلاطونی که خود افلاطون آن را داده‌است , بپردازد . به هر حال , عقیده عمومی این نکته را از دست نداده است که افلاطون امیدوار است پاسخی بیابد که بعدا ً به آن پاسخ داده شود .
باب
افلاطون برای بسیاری از مردم نوع فلسفه وجودی دیگری است . افلاطون حقیقت را برای دروغ گفتن در اشیا بسیار دور از عقل یافت ; ارسطو به طور معمول در ماده گنجانده می‌شد و فکر می‌کرد که کار او به عنوان فیلسوفی است که در اینجا و در حال حاضر احساس کند . در تضاد مقداری از دست دادن ارسطو نیز وجود دارد که به شکل خالص ( خدا و هوش‌های چندگانه ) اعتقاد داشتند . با وجود این , این واقعیت همچنان صادق است که در باطن یک شکل از متافیزیک ماندگار وجود دارد , نظریه‌ای که به مردان درباره نحوه گرفتن جهانی که آن‌ها می‌دانند نسبت به یک دنیای کاملا ً متفاوت می‌دهد .
مفاهیم کلیدی در کلام عبارتند از جوهر , فرم و ماده , قوه و فعلیت و علت . هر اتفاقی که رخ می‌دهد , مقداری ماده یا ماده را در بر می‌گیرد , مگر اینکه موادی وجود داشته باشند که در مفهوم وجود خارجی باشند , هیچ چیز نمی‌تواند واقعی باشد . مواد , با این حال , آنطور که این نام ممکن است نشان دهد , وجود ندارد ; آن‌ها ساختارها و اشکال قابل درکی هستند که در ماده گنجانده شده‌اند . چیزی از نوع خاصی است که شکل یا ساختار خاصی دارد . اما ساختاری که در آن تصور می‌شود صرفا ً ایستا نیست . هر ماده در این دیدگاه نه تنها شکل دارد بلکه در تلاش برای به دست آوردن شکل طبیعی خود است ; بلکه به دنبال آن است که به صورت بالقوه آنچه که بالقوه است باشد , که در واقع نمونه مناسبی از نوع خود باشد . از آنجا که این امر به همین دلیل است , توضیح در این سیستم باید به جای اصطلاحات مکانیکی , در حالت پایان شناسی داده شود . برای ارسطو شکل عنصر تعیین‌کننده در جهان است , اما با نقاشی کردن اشیا عمل می‌کند , به طوری که آن‌ها به چیزی تبدیل می‌شوند که آن را به خود اختصاص می‌دهند تا اینکه به عنوان یک عامل موثر ثابت عمل کنند . مفهوم علت موثر در آن نقش دارد - همانطور که ارسطو می‌گوید , انسان یک نمونه توسعه‌یافته از نوع خود می‌گیرد تا یک انسان را تولید کند ; با این حال , نقش تبعی و غرور مکان را به یک ایده متفاوت , یعنی شکل به عنوان هدف , در نظر می‌گیرد .
ارسطو به دلایل مربوط به نجوم خود خدایی بود . با این حال , خدای او هیچ ربطی به جهان نداشت ; این خلق او نبود , و او , به ضرورت , بی‌اعتنا به تغییرات آن بود ( نمی‌توانست در غیر این صورت یک محرک خونسرد باشد ) . این اشتباه است که تصور کنیم همه چیز در عالم ارسطویی در حال تلاش برای تحقق هدفی است که خداوند برای آن مقرر کرده‌است . بر عکس , غایت نهایی که از آن استفاده می‌شود ناخودآگاه است ; اگرچه همه چیز به پایان می‌رسد , اما به طور کلی به دنبال آن نیستند . آن‌ها مثل اندام‌های بدن زنده‌ای هستند که عمل را انجام می‌دهند و در عین حال به ظاهر برای این هدف قرار نگرفته اند .
منبع سایت بریتانیایی
فیلسوفان مدرن بسیاری برای نقد در این نظام یافته‌اند : همان طور که قبلا ً اشاره شد , آن‌ها مخالفت کرده‌اند که اشکال به اندازه انتزاعی نیستند , و استدلال را از علم به اخلاقیات , کاملا ً بی‌نتیجه می‌دانند , زیرا آنچه آن‌ها ادعا می‌کنند یک دوگانگی مطلق بین حقیقت و ارزش است . شاید بتوان گفت که هیچ‌کس نمی‌تواند به طور دقیق در مورد افلاطونی که خود افلاطون آن را داده‌است , بپردازد . به هر حال , عقیده عمومی این نکته را از دست نداده است که افلاطون امیدوار است پاسخی بیابد که بعدا ً به آن پاسخ داده شود .
باب
افلاطون برای بسیاری از مردم نوع فلسفه وجودی دیگری است . افلاطون حقیقت را برای دروغ گفتن در اشیا بسیار دور از عقل یافت ; ارسطو به طور معمول در ماده گنجانده می‌شد و فکر می‌کرد که کار او به عنوان فیلسوفی است که در اینجا و در حال حاضر احساس کند . در تضاد مقداری از دست دادن ارسطو نیز وجود دارد که به شکل خالص ( خدا و هوش‌های چندگانه ) اعتقاد داشتند . با وجود این , این واقعیت همچنان صادق است که در باطن یک شکل از متافیزیک ماندگار وجود دارد , نظریه‌ای که به مردان درباره نحوه گرفتن جهانی که آن‌ها می‌دانند نسبت به یک دنیای کاملا ً متفاوت می‌دهد .
مفاهیم کلیدی در کلام عبارتند از جوهر , فرم و ماده , قوه و فعلیت و علت . هر اتفاقی که رخ می‌دهد , مقداری ماده یا ماده را در بر می‌گیرد , مگر اینکه موادی وجود داشته باشند که در مفهوم وجود خارجی باشند , هیچ چیز نمی‌تواند واقعی باشد . مواد , با این حال , آنطور که این نام ممکن است نشان دهد , وجود ندارد ; آن‌ها ساختارها و اشکال قابل درکی هستند که در ماده گنجانده شده‌اند . چیزی از نوع خاصی است که شکل یا ساختار خاصی دارد . اما ساختاری که در آن تصور می‌شود صرفا ً ایستا نیست . هر ماده در این دیدگاه نه تنها شکل دارد بلکه در تلاش برای به دست آوردن شکل طبیعی خود است ; بلکه به دنبال آن است که به صورت بالقوه آنچه که بالقوه است باشد , که در واقع نمونه مناسبی از نوع خود باشد . از آنجا که این امر به همین دلیل است , توضیح در این سیستم باید به جای اصطلاحات مکانیکی , در حالت پایان شناسی داده شود . برای ارسطو شکل عنصر تعیین‌کننده در جهان است , اما با نقاشی کردن اشیا عمل می‌کند , به طوری که آن‌ها به چیزی تبدیل می‌شوند که آن را به خود اختصاص می‌دهند تا اینکه به عنوان یک عامل موثر ثابت عمل کنند . مفهوم علت موثر در آن نقش دارد - همانطور که ارسطو می‌گوید , انسان یک نمونه توسعه‌یافته از نوع خود می‌گیرد تا یک انسان را تولید کند ; با این حال , نقش تبعی و غرور مکان را به یک ایده متفاوت , یعنی شکل به عنوان هدف , در نظر می‌گیرد .
ارسطو به دلایل مربوط به نجوم خود خدایی بود . با این حال , خدای او هیچ ربطی به جهان نداشت ; این خلق او نبود , و او , به ضرورت , بی‌اعتنا به تغییرات آن بود ( نمی‌توانست در غیر این صورت یک محرک خونسرد باشد ) . این اشتباه است که تصور کنیم همه چیز در عالم ارسطویی در حال تلاش برای تحقق هدفی است که خداوند برای آن مقرر کرده‌است . بر عکس , غایت نهایی که از آن استفاده می‌شود ناخودآگاه است ; اگرچه همه چیز به پایان می‌رسد , اما به طور کلی به دنبال آن نیستند . آن‌ها مثل اندام‌های بدن زنده‌ای هستند که عمل را انجام می‌دهند و در عین حال به ظاهر برای این هدف قرار نگرفته اند .
منبع سایت بریتانیایی
- ۰ ۰
- ۰ نظر
